Innolation: Onderzoekers & Ontdekkers

Remco (00:00)
Toen ik stopte met mijn voetbalcarrière moest ik echt weer op nul beginnen. Ik vond dat wel echt lastiger dan gedacht. Alleen ja, ik had wel energie in scherp van hoe wil ik dat mijn leven eruit ziet. En toen wist ik van ja, ik moet daar gewoon naartoe werken. Dus dat betekent dat ik gewoon bij stap 1 moet beginnen. Dat is een lang ontwikkelproces. Alleen dat betekent wel dat je gewoon moet accepteren dat je daarvan gaat liggen. En fouten gaat maken. Alleen wel gewoon met dat doel nog voor ogen. En dat heeft mij heel erg geholpen tot waar ik nu ben.

Remco van Riet (00:30)
We houden allemaal van reizen en op vakantie gaan, maar genieten we van de reis van het leven. Ik ben Remco, innovator en wereldreiziger en dit jaar neem ik jullie mee op reis in een wereld van experimenteren, ja zeggen en doen. We bewandelen nieuwe paden.

We klimmen bergen, vinden rust aan het water en staan soms op de rand van de afond. Wees niet bang op te struikelen, dat hoort erbij. Ontmoet elke week een nieuwe gids die ons inspireert om wel de volgende stap te zetten. Samen doorbreken we vizieuze cirkels en bevrijden we onszelf van de automatische piloot. We ontdekken de essentie van innovation, een manier van leven waar vrijheid en productiviteit samen komen. Ga je mee op avontuur?

Remco (01:12)
We eindigden het vorige thema al met topsport en gaan we vandaag van de tennisbaan naar het voetbalveld. Met oud -proefvoetballer en cultheld Art van Peppe trappen we het tweede thema mentale krachttraining af. Art speelde meer dan 400 wedstrijden als prof en ondanks dat hij gestopt is als voetballer, rent hij nu ultramarathons van 100 kilometer. Hij is niet alleen actief bezig met sportief en een gezond leven voor zichzelf, maar als vitaliteitsmanager van RODA, nu met name voor anderen. Hij wil ook jou laten inzien dat je met je lichaam meer kan bereiken dan je denkt en dit...

Met name door middel van een groei mindset en een bepaalde drive. Art, 101 kilometer hardlopen in de bergen. Je hoort vaak dat proefvoetballers, ben ik zelf niet, maar ik ben wel voetballer, een hekel hebben aan rennen. Hoe is dit tot stand gekomen dat je toch zo 'n mooie afstand bent gaan rennen? Nou ja, ik hoorde in ieder geval ook wel in het hokje van de voetballer die een hekel heeft aan hardlopen. Dus zeker in de voorbereiding waar je altijd veel moest rennen, had ik er ook een bloed hekel aan.

En heb ik toch wel wat kilometers gehad dat ik dacht, nu ben ik toch zeker al een uurtje bezig, maar was ik tien minuten bezig. Uiteindelijk na mijn carrière ben ik een keer gaan hardlopen met als doel om mijn bucketlist af te vinken. En dat was een van die onderdelen was de marathon lopen. Rotterdam heb ik gelopen uiteindelijk. En ja, van daaruit ben ik een keer gaan trillen, terwijl ik niet wist dat dat trillen was. Dat vertelde mij, werd aan mij verteld. En toen merkte ik dat het ook nog in de bergen kon en toen kwamen er heel veel busstukjes die vielen in elkaar.

Eerst is dat die marathon gewoon om het te bereiken. Maar er zit nog zoveel meer in de hele wereld achter die je hebt leren kennen. Ja die marathon was echt gewoon een hele toffe ervaring. De Marathon van Rotterdam is super gaaf. Was hartstikke mooi. Het was ook een symbolisch afscheid. Voor mij als voetballer, ik had in de avond ook nog een, wist ik niet van tevoren, een verrassingsafscheid feestje. Organiseerd in Delft. Hartstikke leuk. En toen vervolgens ging ik een keer op vakantie bij de Veluwe.

Toen zei een vriend, kom we gaan even hardlopen. Nou, dan gingen we wel hardlopen op de Veluwe. Maar dat bleek dus trilrunnen te zijn. En toen later waren we een keer op vakantie in Oostenrijk om te wandelen, gewoon relaxen met familie. En toen stonden allerlei bordjes op willekeurige plekken voor ons gevoel, midden op de berg, maar echt gewoon heel hoog. En ook, we kwamen ons op meerdere punten tegen dat we dachten, dit is hetzelfde evenement, hoe kan dit? En toen wist ik echt niet dat dat soort dingen bestonden, maar dat bleek een trilrun festival te zijn. Dus gewoon een trilrun evenement.

met verschillende afstanden in die regio. En toen hadden wij bedacht, oké daar gaan we dus een keer aan meedoen. Er zijn verschillende afstanden. En toen heb ik me ergens voor ingeschreven. Met de corona is het allemaal anders gelopen. Maar uiteindelijk ben ik daar wel mijn eerste trillen in de bergen gaan doen. Geweldig, geweldig. En als je dan, kijk ik denk dat voor veel mensen, sommige mensen vinden 10 kilometer hard lopen al veel. Anderen zeggen, ja marathon 42, dat is echt wat. Hoe denk je dat je jezelf zo ver hebt gekregen om die 100 te kunnen lopen?

Ja, dat valt misschien van de categorie van kwaad tot erger. Nou, die marathon was de eerste afstand. Die vond ik wel pittig. Het laatste gedeelte was ook wel super zwaar. Toen was ik ook even klaar mee. Alleen toen ging ik trillen. Toen was dat evenement in Oostenrijk. En dan was de afstand 21 kilometer, 32 of 49 kilometer. En die 21 kilometer, daar had ik zoiets van ja, 21 kilometer. Dat kan ik nu ook waarschijnlijk. Alleen het kost wel pijn en moeite. Dat triggert nu niet echt iets. Dan gebeurt er in mijn hoofd niet veel.

Ik dacht, dan moet ik die 32 of die 49 doen. Ik wilde die 32 doen, maar die was vol. Je werd gedwongen. Ja, dus dat was een skyrace ook nog. En dat is ook nog met heel veel hoogtemeters. Dus de hoogtemeterverschil, dus die 32 en 49 is relatief klein. Terwijl de afstand veel groter is. Dus die 32 kilometer is toch een andere tak van sport. Die was vol, dus moest ik me inschrijven voor of 29 of 49. Ik kon 21 niet doen, want dat voelde echt... Alsof je drie stappen terug ging. Ja, dat klopt toch gewoon niet.

Ik dacht, nou dan moet ik maar 49 doen en ik zie wel hoe dat loopt. En toen is later wel die 32 kilometer weer vrijgekomen, want door corona werd die uitgesteld. Maar toen dacht ik, ja nu heb ik toch die 49 ingeschreven. Toen ben ik gegaan, had ik het nog nooit gedaan en toen heb ik uiteindelijk... Ja, het was een hele nieuwe ervaring uiteraard. En toen heb ik, waar de marathon net in 3 ,5 uur ging, was deze, zeg marathon in de bergen, deed ik 8 uur over. Dus een hele andere ervaring. Maar juist die duur...

Dat was dus de eerste keer in de categorie van je doet iets nieuws, je weet niet wat er op je afkomt. Dat ik toen merkte van dit vind ik dus blijkbaar ook echt tof om te doen. Wat voor soort staat breng jij je lichaam als je dan aan het lopen bent? Kijk in de bergen heb je ook echt prachtige omgeving. Maar waar ben jij mee bezig? Want het is natuurlijk het fysieke uitvoeren, maar als je het mentaal niet tevorder hebt, dan stop je nou een paar kilometer waarschijnlijk. Ja.

Klopt, ik denk wel, dat heb ik ervaren. Ik ga het echt iedereen aan om te proberen dat gevoel een keer te krijgen. Want ik ga het nu wel uitleggen. Alleen ik denk als je het ervaart dat het echt nog veel toffer is dan wat ik nu ga beschrijven. Voor iedereen is het natuurlijk een andere afstand. Dus het is niet zo dat iemand nu luistert en denkt van nou dan moet ik dus ook 49 of 100 gaan doen. Nee dat is helemaal niet zo. Iedereen heeft zijn eigen grenzen, limieten, trainingsopbouw. En ik had natuurlijk als topsporter, ex topsporter...

had ik al wat kilometers gemaakt, ook lopend. Ja, onderweg heb je na een tijdje maar één ding wat je aan het doen bent. En dat is dus alleen maar vooruitkomen. En op de enige manier is dat een soort van, ja, noem het een meditatieve state of mind of therapeutische werking die het heeft. Niet dat ik dat bewust opzoek, alleen ik ervaar dat het heel fijn is dat je, nou, je bent aan het sporten, dat vind ik leuk, nou, dat vinden heel veel mensen leuk.

Heel veel mensen vinden het leuk om zichzelf in dat zin uit te dagen. Het is een prachtige omgeving. Je weet ook niet precies hoe het gaat zijn. Ook al heb je getraind. Je weet niet precies wat de ondergrond is. Ook het onbekende wat je nog gaat meemaken, gaat ervaren. Ja, het onbekende is heel erg prettig vind ik ook. Het is wel in die zin een gecontroleerde omgeving. Het is gewoon een evenement in dit geval. En het doet alleen maar een evenement ermee eigenlijk waar het echt goed georganiseerd is. Waar wel gewoon, waar het veilig is. Alleen je gaat voor jezelf wel grenzen verleggen en dat is...

Ook in mijn overtuiging heel erg groot tendeels mentaal en niet fysiek. En dat kan je dus ook alleen maar ervaren als je dat doet. Want heel veel mensen kijken er nu tegenop van, als ik hier vijf kilometer moet rennen of tien kilometer en dan ja dan stop ik. Maar als je dan toch door moet, om wat voor reden dan ook of door gaat, is een rekbaar begrip in deze. Je weet al meer dan je denkt natuurlijk. Ja en dat leer je echt wel ook uit die momenten. Dus ik heb echt wel...

Zeker uit de laatste 100 kilometer die ik heb gedaan. Die was echt veel zwaarder dan verwacht en gehoopt ook. Alleen achteraf gezien was dat wel de meest verrijkende ervaring die ik had. Ja, want hoe lang heb je daarover gedaan? Daar heb ik toen 20 ,5 uur over gedaan, ongeveer. Ik weet het ook niet precies. Sorry. En er is ook een verschil. Als ik een marathon had gelopen, had ik je nu precies kunnen zeggen van ja, daar heb ik zes en zo lang over gedaan. Alleen dat weet ik bij die trailruns niet precies. Ik weet ongeveer, omdat dat er niet toe doet.

Maar dat is ook het mooie, je bent gewoon heerlijk in het moment, je bent bezig met het moment en oké je gaat hem uitlopen. Dat heb je toen je gedacht, maar verder maakt er niks uit. Klopt. Het is echt van A naar B gaan, van start naar finish en dat rondje of die rechte lijn, die maak je af. En de vraag is hoe ga je dat doen? En tuurlijk, er kunnen er momenten zijn dat je fysiek, dat het echt klaar is om het zo te zeggen, maar ja, als je echt zoiets hebt van ja, ik ga gewoon door.

en ik wil gewoon bij die finish komen, dan is meer de vraag van hoe pijnlijk gaat dit zijn? en dat was de laatste keer behoorlijk pijnlijk. Ja, maar dat is na afgelopen moment zelf. Geniet je er dan ook echt volledig van? Of op het einde wordt het echt wel echt de koude doorheen strijden? Nou, het zijn eigenlijk twee verschillende runs die ik dit jaar heb gedaan, of afgelopen jaar dan in 2023. Die een verschillende ervaring had. Ik had eerst de Eiger Ultrarun gedaan. Om de joenvrouw, de gletsers die daar zijn.

Prachtige omgeving, hartstikke mooi weer. Het was echt geweldig. Ik was fit genoeg om eigenlijk zo goed als 90, 95 procent ervan te genieten. Er zaten af en toe wel zware stukken tussen natuurlijk, waar ik ook de bergen zat te vervloeken. Maar pas op het einde had ik echt ergens last van, waardoor ik ook echt een breakdown had. Maar juist omdat ik die daarvoor helemaal nog niet had gehad. Maar bij de laatste was de ultra -trile de Mont Blanc. Dat is ook het grootste trile van een evenement ter wereld. Daar komen de meeste mensen in ieder geval op af.

Ik deed al 100 kilometer. Ja, daar was ik na 10 kilometer had ik al fysieke ongemakken. Dat was al niet fijn. Het eten sloeg niet op de juiste manier aan en dat had ik echt last van. Dat is zowel fysiek vervelend, maar daardoor is het ook mentaal vervelend. Alles betaalt zich door. Ik moet nog 90 kilometer, succes. Het loopt nu al niet zoals het zou moeten. Dat is al niet fijn. Dan krijg ik een steek in mijn zij en mijn schouw die fameuze steek die je af en toe kan hebben als je voor je gevoel...

of te laat nog heb gegeten of dat je gewoon conditioneel gewoon niet op orde bent. Toen denk ik vanaf 25 kilometer, want net daarvoor had ik ook last van mijn rug gekregen, was het eigenlijk al op. Alleen dus blijkbaar niet. Weet je, je hebt hem wel uitgelopen. Ja. Maar dat was echt op beeldskracht dan waarschijnlijk. Ja. Of wat er ook vrij kwam in je lichaam.

Ja, er was, kijk, na die 25 kilometer had ik nog een momentje dat ik op de berg gewoon rek - en strek -oefeningen heb gedaan. Dus ja, voor mij, op dat gevoel, op dat moment schaamteloos gewoon zitten rekken en strekken gewoon bij een waterpunt. Toen ben ik doorgelopen, voelde wel echt heel, je spieren voelen strom. Het was echt gewoon vermoeiend al, je was echt al klaar. En als je dan nog 75 kilometer moet, is dat echt heel lang. En toen was er een halfway point, dat is dan met 53 kilometer in dit geval.

Een heel groot verzorgingspost waar heel veel mensen ook support hadden. Alleen omdat dat best wel een grote route, een lange route was, hadden wij ervoor gekozen dat mijn vriendin en haar vriendin niet daarbij waren, maar ergens anders. Dat was ook prima, het was echt onredelijk als ze daar niet toe waren. Maar heel veel mensen hadden dat wel gedaan. En daar was superdruk daar. Iedereen, heel veel mensen. Maar ik was helemaal kapot. Ik kon niet meer goed eten. Ik wilde ook niet meer eten, maar ik wist wel echt, ik moet wat eten.

Ja, dus dat was wel... Ik deed dat wel uit wijsheid. Daar ben ik ongeveer een half uurtje geweest. En heb ik even geten gedronken. Ik heb me een jasje aangedaan. Ik heb me spullen van... ...tjelletjes, mijn reepjes die ik in mijn voorraadsakje had. Die had ik aan de voorkant gedaan zodat je bij je rugtasje makkelijker bij kan. En toen kwam er een punt... ...oprecht dat ik dacht van ja... ...in principe heb je nu alles gedaan wat je zou moeten doen hier. Je hebt hier eigenlijk niks meer te zoeken. Dus nu moet je dus weer gaan. En toen...

Net daarvoor pakte ik mijn telefoon, want die deed ik ook weg. Maar ik las alleen maar de berichten van mijn vriendin. Omdat ja, mensen weten dat ik daar aan doen ben. Dus mensen sturen berichten. Maar dan blijf je bezig en dan ben je ook een beetje uit de modus van werk. Ja, je wil echt in ieder moment zijn en gewoon gaan en bezig zijn met die runding en omgeving. Ja, maar heel toevallig was een van de laatste berichten die nog open stond. Dus het blauwe bolletje stond er nog wel naast bij WhatsApp. Maar ik kon hem wel lezen wat daar stond. Dat iemand die ook die dag daarvoor de 50 kilometer had gedaan. Maurice, die stuurde van Art.

Luister niet naar het stemmetje in je hoofd. Je kan het. Maar dat was letterlijk het gevoel dat ik op dat moment had. Letterlijk van, ik vind mezelf nu zo zielig. Ik vind het zo zwaar. Ik heb zo geen zin meer. Toen brak ik dus, voor het eerst ook tijdens een thrillrun, of wat dan ook, qua hardlopen, dat ik echt gewoon tranen in mijn ogen had. Want ik had het zo zwaar. En om me heen zaten oprecht ook mensen die...

Ja, de ene was ook gebroken die stopte. Dat zag ik gewoon aan heel de lichaamstaal die ging stoppen. Die zat uit te leggen aan haar man van ja, dit en dat. Ik dacht ja, ik heb gewoon geen goede reden om te stoppen. Alvordat je dat stem in je hoofd hebt, maar die houd je eigenlijk voor de gek. Ja, die stem, dat was meer van ja, je hebt het zwaar en het is moeilijk en ja, je moet nog 50 kilometer. Ja, dat lijkt onmogelijk op dit moment. Alleen ja, ik kan nog wel door nu.

Alleen ja, het voelt niet erg fijn. Dus ik ben letterlijk opgestaan. Weggelopen, ik had een brilletje op, maar ik ben naar buiten gelopen met traan in mijn ogen. Ik heb er nog een video van dat ik naar mijn vriendin stuur. En dan heb ik ook gewoon echt een brok in mijn kil, dat hoor je gewoon echt. Je kan het ook gewoon zien. En dat is bizar dat je gewoon iets gaat doen met traan in je ogen. Dus je lijkt geen zin te hebben. Dus nu denken mensen ook van ja, dan stop je toch gewoon.

Ja, maar van tevoren wist ik dat het zwaar zou zijn. Dus ik moet dan nu ook niet zielig gaan doen omdat het iets eerder zwaar is dan gewenst. En juist toch doorgaan. Dat heeft dan zoveel opgeleverd en toch urenlang. Ik dacht dat ik nog maar acht uur moest, maar uiteindelijk moest ik nog twaalf uur zelfs. Als ik dat had geweten. Ja, maar het is goed dat je dat dan weer niet van tevoren weet. Nee, dus dat is het onbekende wat je dan aangaat en hoe dat dan gaat zijn. Het onbekende is hoe lang duurt het, maar ook hoe ziet het uit? Hoe prettig is het? Maar ook, ja, hoe ga je je voelen en wat?

Hoe vaak kom je jezelf tegen en welke mentale mind games moet je met jezelf spelen om door te gaan? Ja, en kan je wat met ons delen? Wat voor games heb jij gespeeld om toch die 2e 53 kilometer dan te lopen? Ja, wat ik in het begin al best wel snel had is dat ik merkte dat bergop dan ga je niet hardlopen voor de goede orde. Tril runnen in de bergen is voor heel weinig mensen is dan weggelegd om omhoog te rennen. Dus

Wat ik deed is hard doorstampen. Alleen ja, dat is wel elke stap best wel zwaar. En je kan, nou, mensen die nu een berg voor zich hebben, ja, zo ziet die berg natuurlijk van mij ook uit. Alleen wel weten dat je nu niet echt snel gaat stoppen. Dus je moet door tot aan de bovenkant. Dus je loopt ook best wel stevig door. Had ik een soort van modus bedacht, dat ik wel pijn had. Was wel zwaar. Alleen ik kom wel echt voor mezelf...

Ik ga iets onder die pijngents zitten, wat nog steeds pijnlijk was eigenlijk. Maar ik noemde dat dan voor mezelf ook slow mo van slow motion. Want ik vond zelf dat ik dan heel langzaam omhoog liep. Mijn benen dan iets grotere stappen, iets langzaam. Maar dat had ik dan heten in mijn hoofd en dan maakte ik mezelf gewoon een beetje gek mee. Oké, ik ga nu met slow mo gewoon omhoog, hou er vast. Prima, dit is lekker gewoon. Voor nu is het lekker. Dus ik had helemaal in mezelf geprint van dit is gewoon een prima gevoel na omstandigheden. Dat ging best wel lekker.

Ja, Sazima, wel leuk dat je dat eigenlijk helemaal vertelde. Dat je zegt van iedereen die dit hoort. Jij overwint de 100 kilometer, voor sommige mensen is de 10 kilometer om te overwinnen. Ik denk, heb je zelf de documentaire 14 peaks gezien? Ja. Ja, gaat over die Nepalese die 14 pieken hoger dan 8000 kilometer pakt. En ja, er zijn twee miljoeren die je daar kan kijken en ze zeggen wow, geweldig, maar dat kan ik niet. Maar ja, ik laat me graag dan inspireren. Ik denk, ja, maar als hij 8000 kan, kan ik misschien 5000.

Weet je, vorig jaar ook gedaan een prachtige wandeling in Tajikistan op 5000 kilometer. En begin met die kleine stap. Jij bent van jongens af aan gewend te sporten. Je doet nu 100 kilometer, maar voor de andere is het wellicht een hele uitdaging om op 20 kilometer te trillen. Ja, ik geloof ook echt. En dat is ook iets wat we dan hebben voorbesproken met die reizen die we naar Oostrijk organiseren. Daar zitten ze ook 21 kilometer in. En voor zelfs voor, bij wijze van spreken ongetrainde mensen, is dat haalbaar?

Kun je na gaan? Want als dat mensen met die reis meegaan, geloven ze dat van tevoren? Dat ze dat kunnen halen? Nee. En dat is ook wel natuurlijk de uitdaging die er... Of eigenlijk het winstpunt wat er zit op het moment dat je wel gaat. Dus als je wel eraan meedoet, natuurlijk zullen er heel veel mensen nu ook denken van... Ik zou vaker willen sporten of ik zou dit en dat qua levensstijl willen veranderen. En het is best wel moeilijk altijd om dat echt te doen, want er zijn allerlei... Ja.

Je moet verleidingen, maar in ieder geval gewoontes. Routines die gewoon ingebakken zijn en die ook prima zijn als je met familie en vrienden wat leuks doet. Ja, daar hoort vaak ook iets bij wat dan niet per se een op een gezondste optie is. Alleen ja, dat hoort daar ook bij. Dat is prima. Alleen ergens moet je een balans zoeken en dat helpt heel erg voor mij. Maar dat zal dat is psychologisch natuurlijk best wel aangetoond is dat als je een doel stelt dat voor heel veel mensen dat toch een trigger is om daar iets meer naar te leven. Uiteindelijk als je dan nu een doel stelt.

die je al kan halen, dan is het eigenlijk voor mij in ieder geval geen doel waar ik heel veel harder voor ga rennen. Soms letterlijk, soms riguurlijk. Maar als het iets is waarvan ik denk van oké, ik loop nu nog niet hard en of af en toe sport ik en 21 kilometer ja dat ga ik dus nooit rennen. Ik denk dat heel veel mensen dat gevoel nu hebben als ze daarover nadenken. In de bergen, in Oostenrijk omhoog omlaag. Maar zou je in een bandel, weet je? Dat kan ook. Onze eerste stap.

Omhoog wandel je zo en zo, alleen je wandelt een beetje door. Dan kan je op de vlakke stukjes, want voorga je natuurlijk wel een beetje rennen normaal gesproken. Kan je heus wel enigszins rennen. En als je een beetje stevig door wilt, dan kom je heel eind. Maar in ieder geval de tijd dat je onderweg bent en met jezelf bezig bent om door te gaan, ook al is het heel stuk wandelend, in dit geval 20 kilometer. Dat is zoveel waard dat ik daarom ook iedereen zou aanraden. Waar ga vooral dat dan doen?

Dat kan dit zijn, dat kan bij elke sport. Dat moet iedereen zelf bepalen. Dit is heel tastbaar natuurlijk omdat het een afstand is. Het is meetbaar, je kan een gevoel... Ja, je kan het makkelijker voorbereiden. Je kan makkelijk zeggen, nu loop ik nul kilometer. Ik probeer deze week vijf keer een minuut te rennen en tussendoor lekker te wandelen. Wat ik altijd al deed met de hondbewijs. Het is ook makkelijker op te bouwen omdat heel veel mensen het best wel makkelijk in kunnen passen in hun leven. Dat is ook wel prettig natuurlijk. Kijk, jij hebt die groeimijnzet natuurlijk al heel lang...

onderdeel van je van je leven wanneer als we helemaal even terug gaan wanneer had jij voor het eerst dat je dacht ik kan echt proefvoetballer worden dat was toen ik na dat ik bij sparta in jeugd had gespeeld ging even terug naar delft bij dsc delft gevoetbald toen kwam ik als a junior nu onder 19 of 18 en dat kwam ik in het eerste elftal van dsc en toen dat jaar werd ik geschouwd door meerdere clubs en ik ging uiteindelijk naar feinord en toen was ik ondertussen werd ik 18

En toen speelde ik in Aartjes van Feyenoord en dacht ik wel, nu is er niet zo heel veel jaar meer te gaan totdat je profforballer zou moeten worden. Dus ik dacht, nu komt het wel heel dichtbij en nu ga ik ook even bewust ervoor kiezen om er zoveel mogelijk uit te halen, wat dat dan ook is. En toen is dat uiteindelijk gelukt, maar toen nog wel echt in het begin heel erg gevoel van, ik vind het echt super tof dat ik het überhaupt meemaak. Maar is het voor jou moeilijk geweest? Want uiteindelijk, ik ben het veel mensen vaak vergeten, ik kijk ook...

Als je een trillrunnen wilt doen, je moet ook dingen opofferen. We bestaan van een proefvoetballer, iedereen ziet vaak de leuke dingen. Maar sociale activiteiten, drankje laten staan, is dat moeilijk voor jou geweest om daar keuzes in te maken op die leeftijd? Voor mij was het niet moeilijk en dat is natuurlijk het totaalpakket aan vaardigheden die je dan wel of niet hebt ontwikkeld. Waar talent natuurlijk vaak slaat op hoe technisch is iemand, hoe voetbaltechnisch is iemand.

Maar het is natuurlijk een heel palet aan vaardigheden die je moet hebben of moet ontwikkelen. Zeker op jonge leeftijd ook al? Jazeker en dan moet je dan een beetje het geluk hebben dat dat van natuur gaat of dat je bewustso goed die keuzes al kan maken op die leeftijd, want natuurlijk voor heel veel jongeren best wel lastig is. Maar ik had er al mijn jaartjes uitgegaan gehad. Ik heb in ieder geval wel een beetje meegemaakt. Toen ik zestien was, toen mocht dat nog wat makkelijker. En toen ging het eigenlijk best wel...

Prima, ik had niet de behoefte om altijd de koer in te gaan of vakantie te gaan met vrienden. Die had ik wel, alleen ik ben ook weleens geweest, maar in die overgangsfase kon dat ook nog wel, maar daarna was het ook prima. En dan moet je ervoor leven. Dat is af en toe een verjaardagoverslaan, af en toe een drankje overslaan, vaker dan af en toe. Ja, vakanties met vrienden zitten ook vaak niet in. Een omdat je überhaupt niet kan en twee omdat het ook niet echt de soort vakantie is waar je eigenlijk toch in wil zijn.

Je ontloopt ook wel, ik ontliep in ieder geval wel situaties waarin het heel normaal is om te drinken of heel normaal is om ongezond dingen te eten. Ook omdat ik vind dat die situaties vooral moeten blijven bestaan. Dat was niet voor mij de ideale omgeving. Ja, jij brengt dan misschien ook die sfeer mee naar anderen dat je denkt van, ik doe het dan niet en laat hun lekker genieten ook. Maar jij geniet gewoon van het voetbalsseizoen ook.

Ja precies. Bij verjaardagen en dergelijke had ik ondertussen niet meer moeite om er vanaf te blijven. Want mensen wisten ook wel dat dat gewoon een reden had. Waar de sociale druk natuurlijk best wel is als je een drankje laat staan. Als we nu bij wijze spreken naar de kroeg zouden gaan met een paar vrienden. En je gaat de kroeg in en je neemt een spaar blauw. Dan krijg je gewoon blikken. Wat nog steeds bijzonder is, maar in heel veel gevallen is dat nog steeds zo. En als voetballer had ik natuurlijk een excuus om dat echt te doen.

waardoor ik er altijd mee weg kwam, om het maar zo te zeggen. Dus voor mij was in die zin sociale druk al minder. Alleen het was toch een omstandigheid of een situatie waarin ik... ja, in sommige gevallen liever niet kwam. Omdat toch, ondanks dat je heel erg bij jezelf bent gebleven, toch merk je dat die druk er stiekem mooi is, dus dat je beter gewoon niet in je omgeving kan zijn op dat moment. Ja, het is in heel klein beetje druk, maar het is vooral van ja, ik weet zelf ook wel hoe ik in de kaars stek. Ik vind ook een, ja zeker nu ondertussen gewoon een wijntje heel lekker en ik kan ook...

goed snoepen. Ik vind eigenlijk alle snoep heel lekker. Ik heb ook een vaardigheid om niet met maten te eten. Dus ik eet mezelf ook echt helemaal vol. Dat kan met een zak chips, dat kan met een zak M &M's zijn. Dat kan met alles zijn. Maar als ik hem niet heb, of niet voor me heb, dan kan ik heel goed afblijven. Dus ik heb wel de discipline om goede gewoontes erin te rammen, om maar zo te zeggen. Ik denk dat daar ook de kracht in zit, eerlijk gezegd.

doorzettingsvermogen in te zetten. Je moet denken aan een boek dat ik een tijdje had gelezen, dat ging over wilskracht. En dan ging het ook over de mensen die wilskracht hebben, die zetten hem eigenlijk heel weinig in. Want die hebben de wilskracht om die gewoonte te krijgen. Dus routinematig eigenlijk die keuzes maken of juist niet maken. Waardoor ze eigenlijk niet meer heel vaak in een situatie zitten waarin ze die keuze nog een keer moeten maken. Ze zorgen voor een structuur.

Ik ga niet naar die verjaardag, dat zit er gewoon niet in. Dat doe ik gewoon niet op die momenten. En dan is het ook gewoon geen keuze meer. Je hoeft er niet actief over na te denken, want je bent er niet. Je hebt een soort van andere routine in een andere omgeving met andere habits die continu terug blijven komen. Ja precies. Dat heb ik namelijk ook nog wel eens heel erg ervaren met intermittent fasting. Dus ging ik onderbroken fasten. En dan weet je soms niet...

En van 12 tot 8 wel, en dan eet je het avond niet. En als ik dat vergelijk met hoe het is op het moment dat je dat niet doet, dan gaat het los even van wat het fysiek zou moeten doen. Maar die mindset die je hebt bij eten, de afhankelijkheid van eten, ochtends, ontbijt, mensen die een bak koffie willen, die iets roken bijvoorbeeld. Het is zo bizar dat je die afhankelijkheid, dat dat ook best wel heel erg zit in je hoofd. Het is gecreëerd.

Ja, je lichaam geeft heus wel een hongersignal op de eerste keer dat je... ...zochtends niet eet of zomendags dan niet eet. Maar na een tijdje verdwijnt hij ook. En dan merk je toch dat hij... ...dat er misschien wel heel erg getriggerd wordt door wat jij gewend bent... ...en wat jij denkt te moeten of denkt te willen. Maar om het breder te trekken... ...zit er gewoon heel veel kracht in iets... ...ja, een gewoonte te maken waardoor je zowel fysiek als mentaal... ...daar eigenlijk niet meer mee bezig hoeft te zijn.

Ik merk dat zelf heel erg toen ik een jaar of 15 geleden begon in de sportschool. Uiteindelijk ben je meer met voeding bezig, ga gezonder eten. Dat je uiteindelijk soms van snacks niet eens meer geniet. Want je krijgt opeens die sugar crash. Omdat je het minder vaak eet. Dus je gaat ook dingen die ongezond zijn, uiteindelijk minder lekker vinden. Dan dat je dat vooraf vond. Ja, je merkt gewoon dat die behoefte neemt heel erg af. En dat is vooral mentaal, vond ik dat heel erg gewend. Toen ik het eerste keer deed in de Middent -Vastling bijvoorbeeld. Ik was echt al zo... Wauw.

Ik heb zavons echt wel vaak gevoerd dat ik nog iets moet eten ofzo. Dat ik honger heb en dat zou veel mensen herkenbaar zijn. Als je dan een beetje moe bent en je zit zavons op de bank Netflix is leuk, maar ook niet heel enuverend vaak. Dan ga je een beetje uit verveling, ga je toch even nadenken. Ik voel honger, ja ik voel honger. Dan loop je toch naar de kast. Als er dan een zak M &M staat bij spreken. Dan pak je hem erbij. Dan pak je hem toch sneller. Want ook op dat moment, en dan gaat het ook wel over willskracht. Ja je willskracht is ook iets minder sterk, zavons natuurlijk. Want je bent vermoeid.

Het is een soort van perfect storm die je creëert. Behalve als je ergens een trigger hebt of zelf gewoon zo gedisumineerd bent om het dan toch niet te doen. Het zal ook genoeg mensen zijn. Maar laten we eerlijk zijn, er zijn ook voldoende mensen die wel die verleiding gaan voor die verleiding en niet kunnen weerstaan. Dan moet je voorwaarde keren waardoor die verleidingen minder vaak zijn. Ja leuk, Jeroen zei vorige week, hij heeft een week lang een keer gewoon niet gegeten. Dus hij dan wel zijn magnesie en vitaminepilletjes en gewoon drinken.

Hij zei eigenlijk die week niet eten. Was eigenlijk vrij goed te doen, veel beter dan verwacht. Maar hij was toen een andere avond, een vriend van hem wilde even uit eten. Ja, toen rookt hij die lucht van die hamburgers. En toen kwam eigenlijk het signaal naar zijn brein van, hey, maar jij wil ook eten. Hij heeft natuurlijk niet gegeten. En toen was hij thuis en eigenlijk verdween dat gevoel weer. Dus hij was in die situatie en thuis had hij helemaal geen voeding. Dus hij kwam volgens mij thuis. Was niks te eten. En toen kon hij weer door. Toch heel erg in lijn met wat jij net zei, dat je die conditie en die voorwaarden moet creëren als je ergens aan wil aan behouden.

Ja, ik denk dat daar voor heel veel mensen uiteindelijk ook de winst in zit. En wat dan wel de side note is, is dat je natuurlijk als je daar aan begint niet opeens de perfect score hebt. Dus je begint wel ergens aan met het idee van wat we nu schetsen van ja dan is het uiteindelijk een gewoonte. Maar ga er maar vanuit dat voordat je die gewoonte hebt bereikt, dat het een paar keer gebeurt dat het toch nog niet lukt om het 100 % vol elkaar te krijgen. Maar dat hoort dan ook wel bij het proces. Dus dat is ook wel iets van...

Ik luister genoeg podcasts over inspirerende mensen die het goed voor elkaar hebben. Vaak gaat het kort over het proces, maar het gaat vaak over hoe het proces nu is. Het succesvolle resultaat. Ja, maar de rijst er aan toe is misschien jaren geweest om dat je zelf eigen te maken. Ja, daar wordt wel naar gerefereerd natuurlijk. Alleen ik denk best wel dat het waardevol kan zijn dat de perspectief wel is dat iemand niet van 0 naar 100 gaat in één dag.

Daar zit echt wel wat tijd in, er zitten wat leermomenten in. En we worden wel geïnspireerd door verhalen. Alleen ik denk wel dat het belangrijk is van 0 naar 100. Nou 0 ziet er zo uit zoals nu, 100 ziet er zo uit zoals straks. En wanneer het straks is, dan moet je een doel stellen. Maar dat is straks niet morgen. Je kan wel morgen dan voldoen aan hoe 100 eruit ziet. Maar je moet overmorgen ook en die dag daarna ook. Dus ik denk wel dat het daarin ook wel belangrijk is dat je gewoon accepteert dat die gewoonte...

ook nog tijd kost. Dus ook natuurlijk om te zorgen dat je lichaam, zowel fysiek als mentaal, dat echt als gewoonte herkent. En dat is met eten wel een mooi symbolisch voorbeeld wat je voelt. Dat die eet -signalen of die hongersignalen wel gewoon anders worden, omdat je lichaam daar uiteindelijk aan gewend raakt. Ja, maar ja, dat is een kwestie van kleine stappen, experimenteren.

dat opbouwen en dat je zelf eigen maakt en misschien hoor jij ook zeggen je houdt nog steeds ook wel van van zoetigheden ook misschien wel toestaan dat je gewoon af en toe een keer een chipje pakt want je hoeft niet altijd die honderden zitten. Nee precies en baal er vooral lekker van als je dat hebt gedaan maar ga niet gelijk je je structuur je proces of je gewenste toestellingen over boord gooien omdat het niet gelukt is nee het lukt nog steeds alleen je hebt gisteren een zak M &M's op nou.

Dan ga je vandaag gewoon weer door. Dan moet je vooral motivatie uithalen, maar niet het gevoel hebben van nu ben ik niet zo sterk genoeg als al die inspirerende mensen die ik hoor of luister op podcasts of waar dan ook. Ja, dat is natuurlijk wel goed om te weten dat je niet zomaar opeens het leven van die persoon of een tosporter hebt. Ja, ja. Nee, we blijven natuurlijk, ja, er zijn genoeg live acts tegenwoordig, maar uiteindelijk,

het echte werk zetten in de consistentie en dat gewoon herhalen, herhalen, herhalen tot in de vergetenheid aan toe. Heb je zelf die verleiding gehad toen jij eigenlijk stopte als prof? Dat je dacht van je ziet sommige proefvoerwallers die zijn nog zo fit als... Ik zag laatst Claren Cdorf foto's voorbij komen en ik denk ja nou dat is een voorbeeld van iemand die misschien nog wel fitter lijkt dan tijdens zijn carrière. Nou in ieder geval volledig nog net zo fit. Ja aan de andere kant zien we ook genoeg mensen op tv, oud -prof's die er wat minder fit bij zitten.

Hoe is dat voor jezelf geweest? Heb je jezelf ook eerst toch even laten gaan? Of denk je van nee, ik heb meteen doorgegaan met rennen en je had ook helemaal die behoefte niet? Nou, de context is denk ik wel ook wel goed om te vertellen dat ik denk dat heel veel sporthuis, tot sporthuis, waaronder de Clarence Sado's tot aan degenen die wat volger zijn nu, natuurlijk tijdens hun carrière superveel geet hebben. En ook alles konden eten. In de zin van... Wat is ook alles verbanden?

Ja, en natuurlijk is gezond bevoeding nog steeds het beste wat je kan doen en daarna presteer je optimaals, maar je gaat dat fysiek gezien niet zo snel zien op het moment dat Clarence Zedel op dat moment elke week drie zakken M &M's zou eten. Dat zou je nooit zien. Dat zou puur in zijn prestatie staan dat het uitering zijn gekomen. Alleen, de kunst natuurlijk, als je stopt met voetbal dan ga je én minder sporten. En je lichaam is wel gewend om veel te eten. Ook überhaupt zowel fysiek als mentaal. Als je dat doet...

En je stopt met sporten, dat betekent ook vaak dat je een excuus hebt om minder op eten te letten. Een beetje voor je gevoel. Ja, die dingen kunnen samenkomen. En minder sport, dus minder calorieën verbrand. Je eet op zijn minst misschien evenveel calorieën. Je bent nog geneigd waarschijnlijk om net iets andere calorieën naar binnen te krijgen. Andere vetten. Ja, dan kan het zomaar gebeuren dat je wat voller wordt natuurlijk. En ik heb wel ervaren dat...

Het best wel een uitdaging is om vanuit dat ritme, gewoonte eigenlijk, trainen, eten, weten wanneer die momenten zijn, zeg die snoepmomenten zijn, ja dat is niet voor een wedstrijd zo en zo, dat is dan eerder daarnaast dat je, ja dat in ieder geval als je misschien wel een soort van meloening kan zien. Alleen dat valt weg. Dus dan heb je, stel dat je gelijk gaat werken of over alle tijd hebt in beide gevallen, is dat ritme weg? Is die stok achter de deur ook weg?

En ik vond het wel lastig, tot op de dag van vandaag, om dat vaste ritme te vinden. Van ja, die dagen is het dus ook niet een drankje doen. Niet dit eten, niet die saus erbij. Dat was als voetballer veel makkelijker. En nu vind ik dat echt nog steeds moeilijk. Ja, ja, ja. Dus je moet nu jezelf meer de kaders ook bepalen.

Ja, je moet de casus bepalen en natuurlijk kan dat gewoon makkelijk door bijvoorbeeld te zeggen ja door de week drink je niet en neem je niks. Maar ja, ik ging vroeger ook niet zo vaak, niet zo heel vaak uit eten eigenlijk. En nu ga ik dan bijvoorbeeld uit eten. Gisteren uit eten geweest, ja ik ga met vrienden uit eten. Ik ga niet heel vaak met ze uit eten. Ja, dan neem ik een wijntje. Want ja, niet omdat dat moet, maar omdat ik het wel lekker vind.

Alleen het is ook zo, en dat is ook weer tof, het is in elke periode, zeker voor zo 'n thrillrun, dat ik niet drink, gewoon maandenlang niet drink, terwijl ik wel gewoon de keuze heb gemaakt dat ik ook een keer wel weer ga drinken. En dan merk ik dat die momenten dat je denkt dat dat verrijkt, dat dat beter is dat je dan een wijntje of een biertje of wat dan neemt, dat dat niet zo is. Het zit ook wel vast in je patroon, in je hoofd.

in de patronen denken, in ieder geval in de westerse wereld grotendeels, dat bij uit eten een wijntje hoort. Ja, gewoon echt erbij hoort. Het is gewoon, oh we gaan wat eten of neem of een biertje of een wijntje. Ja en is genoeg te bereideren dat dat dan lekkerder is. Alleen het gevoel dat dat ook leuker is. Wat ik denk heel veel mensen hebben, denk nu als ze gewoon eerlijk zijn van ja als je naar feestjes gaat, vrienden komen morgen.

Ja ga ik dan niet drinken? Dat is ook niet. Dan denk je toch als een van de eerste, ja dat is ook niet echt heel gezellig. En wat ik vooral merk is, of het nou wel of niet gezellig is, de vrijheid die je zelf dan ontneemt, van die keuze, vooral als je het gevoel hebt dat je het moet doen van jezelf of van iemand anders, ja die is wel beperkend natuurlijk. Dat gevoel is beperkend en dat is misschien dat gevoel waardoor je waarschijnlijk wel wil gaan drinken. Omdat je zelf heel erg hebt opgelegd dat dat niet een optie is. Alleen als het...

Echt geen opties in de zin dat het ook niet meer een moeilijke keuze is. Dat je gewoon zegt, ik wil het ook gewoon niet want ik heb er ook geen zin in. Dan wordt het veel luchtiger en is het veel makker om er vanaf te blijven. Anders is het gewoon een beperking terwijl je in een vrij wereld leeft. En dat dat ook gewoon fijn is om daar gebruik van te maken. Alleen gebruik van te maken is ook kiezen dat het gewoon water, 7 -upje is of wat dan ook. Ja dat is toch een... Ja in die zin ook natuurlijk een struckel in je hoofd. Die vaak onbewust plaatsvindt.

Ja, het is een heel erg, wat je zegt, misschien een cultureel ding, maar jij legt het ook voor een gedeelte jezelf. Oké, tuurlijk zullen mensen zijn die waarderen het misschien niet als je een drankje doet. Nou ja, als jij daar gewoon echt voor staat, dit ben ik nu, ik doe geen drankje. Uiteindelijk, weet je, als je gewoon gezegd iemand bent, ben je dat nog steeds. Ja, een paar vrienden van mij, die hebben nooit in hun leven gedronken. Het zijn vaak wel de meest enthousiaste gasten. Oké, ze gaan vaak wel wat eerder naar bed. Maar wat eerder op de avond zijn ze de gezelligste en het vrolijkst van iedereen bijna.

Je hebt het ook niet altijd nodig. Nee, zeker niet. Je zegt je kan genieten van een aantal momenten nu. Mijn boek gaat heel erg over de reis of de bestemming. Vanaf mijn eerder zei je ook al, jij genoot ook wel echt van het bestaan van proffvoetballer, van de wedstrijden. Heb je ook echt bij momenten stil kunnen staan of was het toch altijd van ik wil toch weer net een stapje beter, volgende wedstrijd winnen. Maar was je ook bezig echt met in het moment zijn en het echt...

en realiseren wat je allemaal hebt doorstaan. Ja gelukkig heb ik de laatste jaren dat wel heel erg gehad dat ik bewust was van dat het wel tof was wat ik eigenlijk meemaken. Dat kwam ook mede doordat toen ik bij Roda JC kwam viel dat eerste jaar heel erg tegen. Van de ambitie naar Europees voetbal gingen we naar directe degradatie.

Dus dat was heel erg teleurstellend voor mij, voor ons thuis, voor mijn familie en vrienden, maar uiteraard ook voor de supporters van Roda. Dus dat was een heftig jaar, eigenlijk wel. En na een jaar promoveerden we. En mede doordat het ook heel negatief geweest is, was dat positief wat toen was, was weer heel prettig. Alleen, ik heb daardoor wel heel erg...

kunnen relativeren en vooral naar mezelf, naar mijn eigen waarde en wensen gekeken en van directe mensen om me heen. Om te kijken wat vind ik heel waardevol, wat vind ik heel erg belangrijk en daardoor heb ik in die tijd daarvoor zeker al maar gewoon leuk en doorgaan. Maar daarna nog wat bewuster genoten van sommige bijzondere momenten. Omdat ik wel wist van ja dit is dan toch wel gewoon heel leuk.

Ja, dat is ook uniek. Ja, en het is natuurlijk best wel... Kijk, op dat moment ben je een profvoetballer, moet je presteren, wil je alles uithalen wat erin zit, verwachten mensen wat van je, moet je het vooral serieus nemen, moet je het ook niet te speciaal vinden, want ja, dat is ook wel onhandig natuurlijk als je in de kleedkamer komt van zo, dat is echt speciaal man, dat ik met allemaal profvoetballers in de kleedkamer zit. Dat is ook een beetje een gek gevoel als jij... Dat zou je ook gek zeggen, ja. Maar ja, dat zo benadere support is natuurlijk wel vaak, weet je. Uw oud -de -kleedkamer inkomen is al een bijzonder iets vaak, want je komt daar niet.

En ik zat daar elke dag. Maar dat vond ik dan ook niet speciaal, toen ik de kleedkamer inga. Maar ik vond het wel heel tof, als ik bijvoorbeeld in de Kuip of in de Arena als aanvoerder, als eerste het veld op mocht. Ja, die tunnel in de Kuip gaat toch open en dat geluid komt dan toch wel op je af. Maar als je dan als eerste eruit mag lopen, ja. Dat heb ik zeker de laatste jaren echt gewoon bewust daar echt van genoten. Op dat moment zelf al.

Dus eigenlijk net zoals je later de drillreins deed, was je dan ook uit die tunnel volledig in het moment en je was echt ook aan het genieten. En daarna als het fluitje ging, ging de knop om van nu gaan we spelen. Ja, dan moet je wel in een flow terechtkomen dat het gewoon vanzelf gaat. Dus dat is denk ik meer van dan ben je echt in het nu. Tijdens zo 'n wedstrijd, dan moet je gewoon vertrouwen op datgene wat je hebt voorbereid en wat er in je zit. En juist als ik daar zo liep...

Dan genoot ik er zeker bewust van dat ik daar ook op dat moment bewust was. Ik neem ook wel gewoon juist heel erg nadenken over, ja dit is natuurlijk niet echt heel standaard wat je nu aan het doen bent. Ja, mooi dat je dat dan toch misschien ook extra en misschien ook wel logisch gerealiseerd hebt na, laten we het even een dieptepunt noemen met Rota, de degradatie. Dat je daardoor echt bent gerealitiveren van die ups en downs horen erbij, maar ook beseffen hoe uniek het is wat je doet. Ja, zonder nacht geen dag.

Ja, ja, ja, exact. Art, we gaan even een stukje Money Wheel spelen. Dus terugkeer op het concept, draai ik hier de spinner. Dan gaan we nog even een deep dive maken op een van de onderwerpen.

Drie keer de puntjes op de I is het thema. Innerlijke reflectie, intrinsieke motivatie, vallen daaronder. En het stukje inspiratie. Inspiratie heb je het al over gehad, wat je je inspireert. Je laat je inspireren door mooie verhalen, maar beleg het ook weer op jezelf. Het stuk intrinsieke motivatie heb je het ook gehad over je doelen. Als je echt stil staat bij het stuk reflectie. Je bent vijftien jaar prof geweest. En dat veel mensen zich niet beseffen hoe uniek het is.

De NBA is Brian Scalabrine, was altijd echt een cultheld en hij werd altijd belachelijk gemaakt. Zeker toen hij een statement maakte, ik ben dichter bij LeBron James dan de beste amateur ten opzichte is van mij. Ja, ik denk, er zijn bij jou ook wel wat compilatie filmpjes gemaakt, maar ik denk dat eigenlijk elke amateur zich moet beseffen dat jij nog dichter bij een Maldini staat, in ieder geval bij de beste verdedigers van de wereld, dan de beste amateurs. Hoe ga je ermee om als je zelf, als je reflecteert en denkt van ja, ik ben gewoon echt ergens goed in?

Om jezelf niet voorbij te lopen, maar anderzijds wel gewoon heel erg bij jezelf te blijven en bezig te zijn met je eigen proces. Zonder de wereld daar omheen te veel mee te nemen. Ja, eigenlijk gewoon proberen niet met de wereld, de buitenwereld om te gaan. Of in ieder geval niet mee te nemen in je gedachten. En vooral denken van ja, wat doe ik nu en wat kan ik beter doen?

Dat is eigenlijk de basisgedachte. En wat je daar dan voor nodig hebt, dat is afhankelijk van je situatie waarin je zit. Ik was dan proefvoetballer waar je in ieder geval heel veel training aan geboden krijgt, want je moet gewoon trainen. Er zijn nog een paar momenten waar je wat kan toevoegen aan je fysieke ontwikkeling. Het zit in voeding natuurlijk, maar het zit ook in nog krachttraining of extra trainingen doen. Daar moet je dan je keuzes in maken. Dus vooral kijken van... Ik ben nu...

dit aan doen op werk of sportgebied. Dit is een in mijn uiterlijke niveau. Naar welk niveau zou ik willen? Welk niveau wil ik aantikken? En wat zijn dan de voorwaarden die daarvoor nodig zijn? En dan heb je nog, moet je dan nog vragen welke voorwaarden kan ik zelf daadwerkelijk beïnvloeden? Ja, dan moet je vooral op die richten. En dan moet je ze alle tien dan willen beïnvloeden. Ja, dat is misschien een beetje veel.

Misschien moet je dan wel zeggen, de eerste twee of drie richt ik me op en de andere is misschien voor laat als ik die eerste twee drie goed heb ingericht. Maar dat is wel gewoon de kracht om het behalbaar te maken en in kleine stappen te zetten die voor jou haalbaar zijn. Dus die voor mij haalbaar zijn en ik kan niks met iemand die in de supermarkt mij aankijkt en bij wijs spreken mij uitlacht omdat die bij voetbalinside...

Maar hij heeft gehoord dat ik niet kan voetballen. Nee, daar kan je niks mee. Maar je moet het wel van je af kunnen zetten. Jazeker, want ik kan dat natuurlijk nu wel heel mooi uitleggen wat daar dan eigenlijk heel raar aan is dat iemand dat dan doet. Gezien de verschil in waarschijnlijk talent. En ja, daar kan je dus ook niks mee. Want dan daar gaan mensen ook niet lekker op ook. Dus daarom spreek ik het nu ook niet uit. Want dat vinden mensen dan weer raar om dan te horen. Terwijl als je dat echt zo zegt zoals jij dat zegt. Dat is natuurlijk wel zo. Ja. En ja, daar win je niks mee. Want dat kost alleen maar energie en tijd en...

Ja diegene gaat niet anders denken, het is ook maar een reactie op wat anders. Het is ook even grappig doen natuurlijk. Ja vaak naar anderen toe en het is vaak ook grappig bedoeld. Alleen ja voor diegene die daar onder leid is dat wat minder grappig. Los van ouders die dat zeker minder grappig vinden over het algemeen. Ja het is de kunst om daar dan niet mee bezig te zijn. Maar het is vooral de kunst om ergens mee bezig te zijn. Dus je tijd en energie in te steken en iets bij je...

...beter van wordt en waar je blij van wordt. Dus waar je zelf invloed op hebt. Ja, dus dat is ook de keuze. Het is niet per se... Als je één ding doet, doe je een ander ding niet natuurlijk. Je hebt maar één seconde en als je één seconde iets moet doen... ...dan kan je links of rechts kiezen bij ons spreken. Als je dan kiest om energie te steken in diegene of iemand... ...of wat dan ook online of op tv. Wat negatief is, dat kan. Alleen, ja, moet je je wel afvragen of je dat dichter bij je...

doel brengt. En het staat onder druk die keuze natuurlijk, want op het moment dat je het vaak hoort en ziet en iemand herinnert je eraan, dan doe je daar natuurlijk wel iets mee, omdat dat er op je afkomt. Je moet wel snel tot de keuze komen van, breng me dit nou echt verder. Ik moet vooral niet wegstoppen of zo, maar ja, het vroeg niks toe in mijn ontwikkeling of het behalen van mijn doelen om daar heel veel mee te doen. Ja, je refereert ook, naja, laatst was er weer een item door de NOS gemaakt, kort over je carrière.

En je beschreef daar zelf bij dat als je ook terugblikt op je carrière dat je het geweldig vindt hoe trots je je ouders hebt gemaakt. Want je zei ook even van, voor hen is het natuurlijk lastig als je als hun zoon belachelijk gemaakt wordt. Hoe belangrijk is familie voor jou? Ja, dat is ook gewoon bijna een gewoonte dat dat belangrijk is. Dat dat heel dichtbij is. Dat de relatie met veel familieleden heel goed is en een soort van vriendschap is zelfs. En dat is heel fijn, maar ja, mijn ouders...

waren bij elke wedstrijd, waren er altijd, was altijd het moment van voor de wedstrijd even contacten met elkaar hebben. Ik denk vooral zeker ook door dat item al wat er was bij Studio Voetbal. Dan besef je nogmaals van ja, omdat mijn ouders daarop reageerden via app en telefoon naar mij. Dat ik denk van ja, mijn ouders hebben natuurlijk, en dat herken ik ook, van die waren heel erg trots en gewoon blij met wat er gebeurde natuurlijk. Heb ik goede en slechte wedstrijden.

Ze hadden allebei een mening over. Maar als je dan altijd zo zag... Ik zie het dan voor me, na zo 'n wedstrijd komen de spelers homie in. En dan ben je naar gedoucht. En dan stonden ze een baalmoment. En daar waren ze altijd. Stonden ze altijd gewoon. Stonden voor je klaar. Ja, die staan daar gewoon. Je ouder te zijn. Je vader en je moeder. Zonder dat daar een waardeoordeel in zit over hoe goed of hoe slecht ik heb gespeeld. Puur als ouder. En als het over voetbal gaat ga je natuurlijk een mening hebben daarover. Maar als steun...

En als supporter van mij waren ze daar gewoon altijd. Dat is super tof. En ze zijn er ook altijd voor je als mensen natuurlijk. Dat helpt ook toch? Als je degradeert dan zijn de fans misschien even niet je fan meer. Nee, dat heb ik wel ervaren ja. Dat verandert dan wel heel eventjes in ieder geval. Nee, maar je ouders die willen daar dan altijd gewoon voor je zijn. En die hebben dat dan waarschijnlijk toen ook als wittig ervaren.

En dan is juist mooi dat als zij zoiets zien bij een programma waar ze gewoon vaak kijken, wat heel veel mensen natuurlijk vaak kijken, en als je dan opeens je zoon voorbij ziet komen, dan kan ik begrijpen dat dat heel tof is. Ja, geef jij dingen mee, heb je zelf ook kinderen nu? We hebben nu nog één dochter, maar er komt nog een dochter aan. Kijk, kijk, kijk. En geef je ook al haar bevallen lessen mee die jij weer van je ouders hebt meegekregen? Nou, ik probeer vooral gewoon...

Dat te doen wat in ieder geval mijn ouders voor mijn gevoel altijd hebben gedaan is dat ze gewoon altijd er voor me waren. En probeer het gevoel te geven van dat vertrouwde thuis situatie. Dus ja, het is wel ruimte geven om je eigen ding te doen. Maar ook en vooral ook af en toe te zijn of ik dat nou ben of mijn vriendin of allebei. Het gaat er in ieder geval om dat...

Nu onze enige dochter nog, het gevoel heeft van ja, ik kan gewoon altijd ergens op terugvallen. En zij mag haar eigen keuzes maken en haar eigen leven opbouwen, maar weet in ieder geval dat haar ouders er altijd zijn. Ja, want ik ben best wel opgevoed met heel veel support dat er altijd een vader of moeder of allebei gewoon beschikbaar was en bereid was om datgene te doen voor je wat nodig was. Met ook nog wel echt de ruimte om ja, jezelf

kunnen zijn. En dat heeft voor mij goed gewerkt, voor mijn gevoel in ieder geval. Dus dat wil ik mijn dochter straks, dus ook onze dochters straks wel meegeven. Ja, mooie start voor hun. In principe voor jou Art, jij wilt ook natuurlijk een nieuwe start moeten maken in jouw leven. Ik denk...

Kantoorbaankarriëren is het wat minder gangbaar dat mensen eigenlijk een tweede carrière hebben. Je specialiseert je... Oh, je gaat een stukje finance, een stukje IT. Er zijn wel hier en daar mensen die switch maken. Ik denk tegelijkertijd, nieuwe generatie die... Die wil niet meer vastzitten bij één werkgever, één carrière hebben. Hoe ervaar jij het nu dat jij eigenlijk op vrij jonge leeftijd... Je hebt een hele voetbalcarrière achter de rug. Maar je bent nu eigenlijk in een nieuwe carrière terechtgekomen. Hoe is dat voor jou? Ja, dat was wel een transitie die ik lastiger vond dan verwacht.

Ik had er best wel over nagedacht. Ik had een opleiding afgerond tijdens mijn voetbalcarrière. Express, zo van ja dan kan ik in ieder geval aantonen dat mijn denkvermogen op prima op orde is. En dan ga ik vervolgens de markt op en dan ga ik kijken wat we toffe banen gaan vinden. Alleen toen ik stopte met voetbal lag in die zin ook de wereld voor me open voor mijn gevoel. Zo van ja ik kan dus van alles gaan doen nu. Alleen omdat je niet vanuit een studie rolt, niet vanuit een stage.

was het best wel lastig om dan te weten wat dat dan is. Was het overweldigend, zeg maar, dat je eigenlijk, je zegt je kan alle kanten op, maar dat betekent ook dat alles in principe mogelijk lijkt? Ja, dat past ook nog wel bij mijn karakter om dat te denken, dus dat hielp ook niet pers en meest. Dat versterkte dat gevoel natuurlijk heel erg. Dat ik daardoor ook niet wist goed welke keuze is ik moest maken. Dus ik heb wel wat dingen, ik heb een keer ergens meegelopen, gewoon met vrienden, bedrijf, gewoon ervaren wat het was.

Ik vond heel veel dingen leuk en ik wist ook wel van mezelf, ik vind heel veel dingen leuk, alleen volgende week niet meer. Dus ik wist ook wel van, ja, maar ja, moeten we even uitzoomen dat ik dit nu heel leuk vind, maar of ik dat nou volgende week ook nog steeds wel leuk vind, dat is nog wel even de vraag. Alleen je zit niet in de situatie om het heel makkelijk zomaar te testen, want je loopt dus geen stage. Je wordt, ja, je bent eigenlijk, ben je een soort van 20 jaar jongetje die net afgestudeerd is. En ik was 33, 34. Ja.

Dat is best wel confronterend op een bepaalde manier. Ik denk van nu moet ik mezelf opnieuw gaan uitvinden. Zo voelt dat dan toch wel een beetje. Eigenlijk alsof je een beetje vanaf nul weer begint. Ja, als je toch van nul weer een soort nieuwe carrière begint, maatschappelijk carrière, waarvan je je zeker jezelf hebt bewezen in een, los van een andere wereld, maar een andere functie. En natuurlijk als je kijkt naar wat er voor nodig is om in zo 'n functie het goed te doen als voetballer, als topsporter, dan zijn er natuurlijk heel veel eigenschappen die je...

in het bedrijfsleven hartstikke goed kan gebruiken. Alleen welke functie dat dan is, in welke wereld en welk segment, finance, IT, ja dat is dan de vraag. Uiteindelijk heb ik die vraag ook wel letterlijk bij iemand gesteld van de spelersvakbond van ja ik merk toch al dat het lastiger is dan gedacht. En dan had die volgens mij ook net iemand gesproken, toen ben ik uiteindelijk gekoppen aan een organisatie waarin ik...

wel goed kon werken. Daar heb ik ook gewerkt. Het ging ook goed. Daar heb ik dus ook wel ervaren van, dit is dus net niet. Alleen dat weet je niet. Als je nooit eigenlijk zo 'n baan hebt gehad, überhaupt een kantoorbaan, had ik ook nog nooit gehad. Ik had nog nooit op kantoor gewerkt. Je moet toch een keer proberen. Kan je ermee omgaan om ook stil te zitten? Het was echt bizar, want mijn eerste kantoordag ooit ging niet door. Want dat was de eerste dag dat de kantoren dicht gingen door corona. Dus mijn nieuwe werkgever, mijn baas die ik toen...

bewijs letterlijk drie keer had gezien. Die belde mij zondagavond op van we hebben samen besloten met een groep dat we morgen niet meer naar kantoor gaan vanwege de persconferentie die er elke dag waren ongeveer. Dus mijn eerste half jaar denk ik ongeveer tot de zomervakantie dat was, was ik echt thuis aan het werk. Heel veel mensen had ik alleen maar online gezien. Dus mijn eerste kantoor was dus geen kantoor maar was een thuiswerkbaan.

En toen ik na een half jaar denk echt pas na de zomervakantie ging we echt wat structureeler naar kantoor. In het begin in ieder geval. En toen waren er ook andere collega's die eigenlijk van een ander bedrijf waren. Die zaten ook op dat kantoor. Dat was een kantoortuin. Ja, ik wist niet wat ik meemaakte. Ja, ik kon niet werken gewoon. Ik kon echt niet werken. Ik kon wel werken met overleggen. En dan kon ik wat dingen doen. Maar ik moest zo wennen aan dat...

heel veel geluid was en heel veel mensen die praten en dingen die je hoort die interessant zijn. Zeker omdat ik relatief nieuw was, was het ook allemaal interessant. Dus het was nog heel waardevol om te zijn. Mijn productiviteit ging wel lager in de zin van, dit miljum bleef een soort van vol en sommige dingen kreeg ik niet weggewerkt doen. Maar qua ontwikkeling is het supergoed. Alleen je moet wel heel erg wennen aan dat er, ja je moet nadenken over bepaalde dingen. Maar wel heel veel geluid afleiding is die

echt gewoon ruis op de lijn geeft, waar je in de basis niet zoveel mee kan, mee hoeft. Maar aan de andere kant soms ook weer interessant kan zijn, want het helpt ook je ontwikkeling als een collega, de ene collega deel, andere collega iets zegt over een projectprogramma waar je dan niet bij betrokken bent, maar wel... Wat mee kan qua inhoud? Ja, waar wel raar vlakken mee hebt. Dat is best wel moeilijk filteren dan, zeker in het begin. In de kleedkamer ben je natuurlijk gewend dat er wel heel veel gepraat wordt en over allerlei leuke en ook onzinnige dingen.

Alleen op dat moment hoef je niet te presteren. In de kleedkamer hoef je niks te doen. Daar zit je gewoon. Ja, en de werkvloer is eigenlijk het voetbalveld. Ja, daar gaat het pas echt om de prestatie. Hoe je komt tot die prestatie, dat is voor de ene natuurlijk wel anders dan voor de ander. Dus sommige willen juist niet die drukte in de kleedkamer. Die vinden dat dan moeilijk. Tegenwoordig heb je dan gewoon een koptelefoon op en ben je er van af. Alleen dat is anders. Er staat natuurlijk ook wel gewoon algemene muziek op. Ja, maar dat was je dan gewend. Dat was prima. Je trok...

Maar je hoeft door dat moment niet echt de prestatie te leveren. Dat hoeft dus echt pas op het veld of tijdens een warming -up. Dat is toch anders dan wanneer je opeens op kantoor bent. Dus die switch van voetballer naar een normale baan was wel echt lastiger dan gedacht. Omdat je gewoon jezelf wel kent, alleen niet in die situatie. En niet makkelijk kan vergelijken met wat je altijd gewend bent.

Je komt echt jezelf tegen en misschien behoudt het veel andere mensen ook. Die zeggen van ik ben juist iets gaan doen voor werk waar ik niet gelukkig van word. Maar zet maar eens die stap dat je dan iets anders gaat doen waar je weer op nul moet beginnen. Dat is natuurlijk ook heel convulterend. Wellicht voor je eigen ego van je bent in jouw geval pro -voerballer. Kijk wat je allemaal bereikt hebt. En voor ons zeg je eigenlijk je bent 33 maar ik ben eigenlijk 20 jaar iemand die niks weet als het gaat om een kantoorbaan. Ja zeker. Je moet er echt aan twee dingen denken. Dat je als je zo 'n keuze...

maak of gaat maken, dat je ook wel duidelijk zou moeten hebben van van mij gevoelig in ieder geval wat je dan uiteindelijk zou willen bereiken. Het hoeft niet per se in functie te zijn, maar meer van waarschijnlijk de grotere vraag is als je zo 'n switch maakt is hoe wil je dat je leven eruit zit en dan kan je die weg ernaartoe ook veel makkelijker denk ik ook aanpassen op het moment dat iets niet gaat zoals je wil dat het gaat of dacht dat het zou gaan want dan maakt het aan zich niet uit dat dat gebeurt. Want als jij zegt van ja ik ik val er nu van baan.

of functie of ik wil zelfstandig worden. Want op mijn 50ste wil ik zelfstandig keuzes kunnen maken in, of het nou de geld is, maar in ieder geval qua tijd, zes en zo. Het zal voor mensen herkenbaar zijn, wat is een doel dat ik over tien jaar heb, wanneer ik stop met werken, hoe wil ik dat mijn werk uitziet. Als je dan weet van ja alles wat ik nu doe moet in teken staan om dat doel te bereiken, dan maakt het niet uit als je nu iets doet dat mislukt. Want waarschijnlijk leer je daar heel van. En tuurlijk...

is het onhandig als iets vijf keer mislukt als je daar bijvoorbeeld je geld elke keer in steekt. Dat is ook niet haalbaar. Maar aan zich moet je dat natuurlijk aan de voorkant wel een beetje zo inrichten dat het niet zo kwetsbaar is. En dan kan je ondertussen gewoon stap voor stap ergens naartoe werken. Met hetzelfde als met van ja ga je je gewoonte vandaag opeens aanleren? Nee. Je gaat hem wel aanleren, maar je gaat hem niet hebben. Ja. Ja kwaliteit moet je ophouden en net als je gewoonte moet aanleren. Heb je zelf nu bepaalde doelen dat als je denkt van

Estel, we gaan even fast forward, 10, 20 jaar. Er komt een item over Art van Peppe en het gaat deels over jouw bestaans pro -voetballer. Wat zou je mooi vinden als ze het nog erbij zouden benoemen? Dat zou ik wel heel tof vinden als ik op het gebied van gezonde actieve levensstijl wel gewoon impact heb. Dat probeer ik nu met Rodi Seed te realiseren. En dat kan ook op vlakken daarnaast, zoals...

Waar wij spreken, spreken, dat hebben we over gehad. Dat je gewoon een spreker wordt ingehuurd, maar ook zeker om trajecten daarin te starten van hoe kan je als team of als individu beter presteren. En dat zit hem ook in inspirerende activiteiten zoals reizen. Waarin je op zich een eenvoudig gedachte van je gaat op reis even een paar dagen op vakantie, combineert met een sportieve activiteit. Dat is letterlijk wat er gebeurt. En dat je...

op dat moment in die reis al heel erg een teambuildingsproces heb, dus een soort van bonding met elkaar heb, ook al is zij het wildvreemde, die echt overrijkend is. Dat als mens ook best wel lekker confronterend is van ah, fijn man, ik ging met een groep, ik was toch een beetje, ik wist niet wat ik zou verwachten en na een paar dagen denk je van, oh het was zo leuk, zo 'n mooie gesprek gehad, zo fijn. En dat voor jezelf is ook fijn om te ervaren dat je open bent, dat je lekker kan praten met mensen. Dus dat is voor je zelfvertrouwen ook fijn, heb je ook dat zelfvertrouwen uit dat sporten.

Maar dat proces daarvoor betekent dat nu al maanden, weken, mensen aan het sporten zijn om straks in juni naar Oostenrijk te gaan. Dat doen ze wel zelf. Dat doen ze natuurlijk eens door die reis die wij ondanks het gevasiteren, door, sommigen hebben dan een trainingsschema erbij. Maar op die manier kan je ook zorgen dat mensen uiteindelijk, ja gewoon actiever zonder leven. Ik geloof er wel in en dat was pas ook van mijn bericht over dat bewegen of gewoon niet bewegen, of zitten, nee zitten het nieuwe rook is.

Ja, het is echt wel belangrijk dat je gewoon gaat beweegt en dat is niet heel makkelijk. Ik ga niet zeggen dat het heel makkelijk is, want juist als nu als zeg iemand die een normale functie heeft in de maatschappij, merk ik hoe erg dat onder druk staat op het moment dat je een drukke baan hebt en een gezinsleven, privéleven. Ik merk echt wel dat het mega lastig is. Dus ik vind dat ook echt gewoon lastig om dat echt in te fietsen. Maar sportieve ambities echt te behalen.

Alleen, ja, het is wel belangrijk om dat wel uiteindelijk erin te krijgen. En dat kan op verschillende manieren. En het zou tof zijn als ze dan uiteindelijk zeggen van ja, Art, die is veel gevoetbald tot sport en daarna heeft hij gezorgd dat heel veel mensen actief gezond zijn gaan leven. Als inspirator of als begeleider van of als organiserer, organiserer ervan, reizen of wat voor dingen dan ook. Ja, ja.

Supermooi afsluiten Art. Heel fijn dat we je als eerste gast gehad hebben van het tweede thema. Dankjewel. Ik denk dat Art heel realistisch is geweest. Hij is heel open geweest ook en eerlijk. Dat voor hem ook als oud -proefvoetballer verschillende verleidingen op de loer liggen. Hij heeft een tweede carrière weten op te bouwen. En volgende week gaan we doorpakken met een nieuwe gast die zich helemaal verdiept heeft in het onderwerp enthousiasme. Een stuk gedragspsychologie komt erbij kijken. En dan gaan we enthousiast door naar de tweede aflevering. Bedankt voor vandaag en tot volgende week.

Remco van Riet (57:42)
Inno -lation, een manier van leven waar experimenteren voor verrassingen zorgt. Wat is jou voor een experiment?